اگر خط درشتم خوب بود،این پیام دوستم را مینوشتم وجایی که مرتب ببینم میگذاشتم:

"حیف که یادمان میرود بسیاری از آنچه امروز داریم،همان دعاهایی بود که فکر میکردیم

خدا آنها را نمی شنود."

خودمان همیشه برای حل هر مشکلمان،تنها یک راه میشناسیم واگر آن به نتیجه نرسد

فکر میکنیم"استغفرالله"ما را از یاد برده ای،حالیکه:

"چو ایزد به حکمت ببندد دری زرحمت گشاید در دیگری"

خدایا به همه آنچه عطایمان کردی،شکر.

انشاالله انعامت را درک کنیم وهمیشه شاکر باشیم.

                                                  19فروردین1393  "قلمدون"